Tanışır sever insan...Aklında yokken evlenir insan ....Geçmişte de çektiği acılar olmuşsa hele artık bitti dersin beyaz atlım geldi dersin... öyle bir inandırırki seni , çevrendekileri yalan söylediği aklının ucuna gelmez..O nezle olur senin için erir , annesine sevgi gösterirsin, hasta babasının her halini düşünürsün kendi ailen gibi sanırsınki sonsuza dek hep yanında olacaklar , öyle davranırsın ama yaptıkların beğenilmezmiş de haberi olmazmış insanın...o dantellerle örtülü masada evet derken insan, karşıdaki ilk gördüğüm günden beri evet lafını yalanlarla kalbinden derken kanarmış ,inanırmış insan... o sevgilinin , o yarin , o insana benzeyen ama tanımlanamayan cismin ilki olmaktan gurur duyarmış insan .... onun dostlarını kendi dostu benimseyip sonra gözünün içine baka baka yalanlarını dinlermiş insan sonradan....en sevdiği düşmanı olurmuş insanın ....insan pişman olurmuş sevdiğine seveceğine....hala düşünürmüş insan, nasıl sevdiğini düşüne düşüne yermiş kendini.... yıllar sonra gördüğünde midesine sancılar inermiş insanın....insanların sevdiğini düşman gibi görmesine yanarmış insan...işte Sezen'imin dediği gibi "insanın insana ettiğini kimse etmezmiş" dermiş insan...ve işte o insan sözünde durmayanın hala insanların arasında olduğunu görünce bir daha sevesi gelmezmiş insanın....insanın herkes önünde seni seveceğine yemin eden insanın düşmanı olacağını kendi gözleriyle , yüreğiyle görünce nasıl sever bir insan....
