Yaşamımın her alanın da önce insan olmayı önemserim. Gün sonunda yatağa yattığım da kimseyi kırdım mı , birini gülümsettim mi diye sorgularım hep . Gittiğim bir restoranda garsonun iyi yürekli tavrı , trafik de birinin kibarca bana ya da birine yol vermesi , herhangi bir nedenle birinden duyulan güzel söz, yaptığın bir işte bir dostun ya da arkadaşın yüreklendirmesi , takdir etmesi benim için çok kıymetlidir. Gündelik yaşam da daha iyi bir arabaya binmek , daha iyi bir tatile gitmek , sosyal medya da daha iyi pozlar vermek adına insanlığımızdan uzaklaştığımızı hissediyorum. Farkında mısınız eskiden insanlık , dostluk , arkadaşlık adına ne varsa ne kıymetliyse artık günümüzde hiçbir kıymeti yok. Kalbim buna izin vermese de artık insanlık oyununun bu şekle girmesine alıştım. İtiraz ettiğim şeyleri artık içim de sindirerek kimseye yansıtmıyorum. Ve ben insanlığımı yitirmeden yaşamaya devam ediyorum . Bir konu hakkında üzülen yakınımın yanında olmaya , ben de varsa olmayana vermeye , mutlu ve hüzünlü günler de yakınlarımın yanında olmaya , canını asla acıtmamaya devam edeceğim. Çünkü ben de böyle besleniyorum, böyle uçuruyorum kalbimdeki kelebekleri . Ama dengeler değişti a dostlar. Yeni yaşam da bunlara yer yok. Kıymetli olan zor olan artık. Biz zor günlerimiz de yanımız da olanı yücelendirmeyi , onu mutlu etmeyi , kaybetme duygusunu çoktan yitirmişiz.
Çocukluğunuzdaki anlara bir dönün. Ailemiz de , komşularımız da şu cümleleri ne çok duyardık . ' Canım komşum en zor anım da bana koştu , can dostum beni kimselere değişmez , işte bu ve buna benzer sebeplerden ben onu kıramam, göz yaşına kıyamam , ne günlerimiz oldu o günleri yok sayamam 'tanıdık geldi değil mi ? Ama şimdi şu sözleri duyuyor musunuz ? Ben duymayalı epey oldu , kendi içim de yaşıyorum öyle davranıyorum ama artık yok . Tükendi . Bitti. Ve MAALESEF İNSANLIK ÖLDÜ.
