Herkesin hayata bakış acısı , çektiği yürek acısı başkadır. Yaşadıklarından ders alır insan bir daha aynılarını yaşamamak için. Uzun bir süre önce değişmem gerektiğinin farkına vardım.Artık kendim için yaşayacak ve isteklerimi ertelemeyecektim. Kısaca anımı yaşayacaktım . Bırak dünü , 10 dakika öncesi bile umrumda olmayacaktı artık.Denedim de ... Gayet de şık oldu . Ama gelin görün ki bir süre sonra bu durumdan da sıkıldım. Çünkü anı yaşarken planlar, hayaller ve hedefler uçup gidiyor. Konsantreniz bozuluyor bir kere hayata karşı . Hayalleriniz varsa eğer anı yaşamak biraz zor oluyor. Zaten herşey zor değil mi yaşarken İşte çalışırken canın sıkıldı diye çekip gidememek , sevdiğini alıp karşına " seni seviyorum , sonsuza dek sana sarılmak " istiyorum diyememek vb. gerçekler varken ben anı yaşayamıyorum ki , hayat beni yaşıyor . Hem anı yaşasam ne olucak ben anı yaşarken çevrendekiler tüm hayallerini , hedeflerini reele çevirmiş çoktan yol almışlar. Ben ise koşubandıda aynaya bakarak kendime koşmaya çalışan , yol gidiyorum sanan bir zavallıya dönmüşüm. Bir bakmışım ki elimde anlatacağım düzgün hikayelerim bile yok. Yol alanlardan bir kuble mutluluk alıp , küçük şeylere gülümseyip hayat da bir arpa yolu bile ilerlemeden nefes almaya , sözde yaşamaya devam ediyorum.
Bazı sabahlar çok güçlü uyanıyorum. Sanıyorum ki tüm güç benim elimde , içimde bir umut, bir sevinç . Kelebek oluyorum o gün , Heidi gibi yürüyorum yollarda , herşey rengarenk oluyor Ne kaybederim ki diyorum sonra o güçle. Söyle Özge içindekileri . Ölümlü dünya diyorum belli mi olur hayat bu , İstanbul burası diyorum. Yara almayı sindir içine zaten eskisi gibi yaralamıyor hiçbirşey seni bağıra çağıra söyle sevdiğini diyor içimdeki çılgın Özge . Ama sonra birden o güç uçuveriyor.Gücün yerini gerçekler , ne derler , utanmalar ,arlanmalar alıyor. Sönüyorum olduğum yerde , müziğimi açıyorum , biraz gözlerim doluyor ama ağlamıyorum artık . Deriiin bir nefes alıyorum ve tüm gerçeklerimi kolumun altına alıp hayatın akışına kapılıp devam ediyorum yoluma . İŞte bu saatden sonra aynı oluyor , sağdan soldan , eşten , dosttan mutluluk arıyorum, alıyorum biraz. Bazen acıyan gözler görüyoru mbana bakan , aldırmıyorum ben sen de üzülme artık bana der gibi cevap veriyorum gözlerimle , içim kan ağlıyor ama çaktırmıyorum. Ama ne olursa olsun umudumu yitirmiyorum. Belki bir gün diye başlayan cümlem oluyor sonra yoruluyorum.
İşte tüm meselem bu benim : Anı yaşamak ya da yaşamamak...
