Hayatı yaşamak bence sorgulamaktan geçiyor. Sorguluyoruz , hedef belirliyoruz , hayal kuruyoruz , o olursa bunu yaparım bu olursa onu yaparız derken ömür geçiyor farkında mıyız ? Kaçımız anımızı yaşıyoruz ya da kaçımız hayatı tam kurallarına göre yaşıyoruz. Ya ilişkilerimiz ne kadar zor. Ne kadar karmaşık , ne kadar samimiyetsiz. Anne , baba , dost , arkadaş , eş , akraba , çocuk , patron , iş arkadaşı ... Hiç farketmez hepsini karıştırdık . Bize en uzaklara yakınlaşmaya en yakınlarımıza uzaklaşmaya başladık. Size en kıymet verene çantada keklik , yerden yere vurana başınıza taç yaptınız. Eskiden böylemiydi bilmiyorum. Sanki değil di gibi geliyor en azından öyle hissediyorum. Ya da eski fotoğraflara bakınca gözlerde o masumiyeti , o güzel kalpleri görüyorum. Eskiden esnafa bile saygımız vardı . Mesela bizim mahallemiz de iki tane kırtasiye vardı. Biz hep birinden daha fazla alışveriş yapardık ama çok ender zamanlarda aradığımız birşeyi bulamayıp diğer kırtasiyeye giderdik, annem beni dışarıda bırakır girerdi elimizdeki diğer kırtasiye torbasını görürlerse ayıp olmasın diye. Fedakarlık yapanların , iyi insanların yaptıkları dilden dile dolaşır unutulmazdı. Hep bir vefa olurdu insanlar da birbirlerine karşı hala eski komşularımızın bize yaptıkları ne bileyim anneme yaptıkları iyilikleri hep kulaklarını çınlata çınlata konuşuruz. Muhabbetler hep şöyle olurdu , bir gün bizim arabamız yoktu birisi seyehate gidecekti bilmem kim onu arabasıyla havaalanına bıraktı sağolsun denirdi. Kimse karşılık için iyilik yapmazdı yürekler hep güzeldi ama yapılan iyiliklerde unutulmazdı.Yapanla yapamayan aynı kefeye konmazdı. Şimdi böyle mi siz dostunuz , anneniz , iş arkadaşınız , eşiniz her kimse için bir ince düşünürsünüz ama düşünmeyen kıymetli olur. Ve artık farkında mısınız çark bu yönde dönmeye başladı . Bakıyorum da herkes alacağını alana kadar gülüyor yüzünüze , siz de onlar gibi davranır buharlaşıp gidiyorlar hayatınızdan. Eskiden birisi üzgünse birisinin cenazesi varsa müzik çalınmaz , düğüne derneğe gidilecekse gizli gizli gidilirdi . Ben fazla hassasım normal değil siz benim gibi olmayın ayrı ama birinin derdi varken ve bunu biliyorken inat gibi sağa sola foto koymayın , biri size mutsuzum diyorsa bırakın işinizi gücünüzü yanında bitin. Yoksa çekilmiyor inanın bu dünya herşey mekanik oldu ama hala daha kalplerimiz var , onu unutmayalım ne olur.
Fikrinize herkes denk olmak zorunda değil ama biraz daha yumuşak olmaya ne dersiniz? Belki sizin bu duruşunuzdan üzülen birileri vardır. Sözler ah sözler dikkat edilmesi kolay ama umursanmayan sözler , tepkiler empati kurarak verilmeli . Bu kadar zor hayat koşulları , bu kadar teknoloji bizi esir almışken sevdiklerinize sahip çıkın , seni seviyorum demek yetmez ne demiş Frida"Ben senin beni sevdiğinle değil nasıl sevdiğinle ilgileniyorum" ne kadar doğru . Şimdi aklıma ne geldi hani sizlerin belki bilmeden benim kırıldığımız kişiler bize en yakınken biz derdimizi , kederimizi başka biriyle paylaşıyoruz ya bazen benim bu duruma çok içim acıyor. Bu neden biliyor musunuz ? İnsanların artık önceliklerini yitirmiş olması , insanların vefasız olması , çok özürdilerim üzüleceksiniz ama sizle işlerinin bitmiş olması , daha önemli işlerinin! olması. Bilmeden ya da bilerek kaç kişiyi ihmal ediyorsunuz bir düşünsenize ? Bir test yapalım mesela ... En sevdiğinizle ( bu sevgili değil kardeş , dost ,evlat ,ana baba farketmez ) en son ne zaman sinemaya gittiniz ? Kardeşinize ,abinize ne bileyim sizin hep yanında olan bir arkadaşınıza en son ne zaman seni seviyorum iyi ki varsın dediniz ? Telefonda birinin sesi kötü geldiğinde en son ne zaman onu mutlu edecek bir şey yaptınız ? Ya da ailenizden biri , eş , dost arkadaş yine farketmez birisi ile bir kahve içmek için önemli bir programınızı karşınızdakine söylemeden ne zaman iptal ettiniz ?
Şimdi benim için bir düşünün yakınlarınızı , ihmal ettiğiniz biri var mı ? En son kimi gülümsettiniz haydi bir düşünün ? Ve yapın ... Mutlu ettikçe mutlu olacağınızı hissedeceksiniz.
Sevgiler
Özge
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder